Kobieta, „brama, przez którą wdziera się diabeł” – Tertulian

Kościół, miesiączka i seks

Według Starego Testamentu kobieta miesiączkująca była nieczysta przez 7dni. Wszystko, czego wówczas dotknęła, stawało się nieczyste, i każdy, kto jej dotknął, stawał się nieczysty.
Wielcy teologowie trzynastowieczni: Tomasz z Akwinu, Albert Wielki i Dunst Szkot uważali, że seks z kobietą miesiączkującą jest grzechem śmiertelnym. Jakby tego było mało, kościół głosił, że w wyniku stosunku płciowego z miesiączkującą kobietą, przychodzą na świat chore, ułomne dzieci, lub rodzą się one martwe.
„Kobietom nie wolno odwiedzać kościoła w czasie menstruacji lub po porodzie, gdyż kobieta jest krwawiącym zwierzęciem. Dotyk jej krwi sprawia, że owoce nie dojrzewają, musztarda traci smak, trawa usycha a drzewa tracą przedwcześnie owoce. Żelazo rdzewieje, a powietrze staje się ciemne. Psy, gdy ją jedzą, dostają wścieklizny.” Paucapalea, Summa, Dist. 5, pr.§ 1 v.

Menstruacja, ciąża i połóg czyniły kobiety niegodne obcowania z bogiem. Aż po wieki średnie udzielanie komunii miesiączkującym kobietom spotykało się z dezaprobatą duchownych. Księża nieprzestrzegający tego zakazu byli niekiedy pozbawiani praw do pełnienia posługi kapłańskiej. Według Grzegorza Wielkiego, zmarłego w 604 roku, menstruacja kobiet była skutkiem winy. W Kościele syryjskim miesiączkujące kobiety miały zakaz wstępu do świątyń pod groźbą siedmioletniej pokuty. Owa comiesięczna nieczystość kobiet uniemożliwiła im niegdyś pełnienie funkcji kapłańskich. Kobietom zakazano udzielać chrztu i pełnić służby ołtarza. Synod w Akwizgranie w 789r. zabronił kobietom nawet zbliżać się do ołtarza.

„Obarczę cię niezmiernie wielkim trudem twej brzemienności, w bólu będziesz rodziła dzieci, ku twemu mężowi będziesz kierowała swe pragnienia, on zaś panował będzie nad tobą”

Menstruacja, ciąża i połóg

Krew położnic była traktowana za bardziej skażoną złem niż krew menstruacyjna.
Kodeks kościelny z III w., Canones Hippolyti” zabraniał chrzczenia kobiet „w czasie, gdy dopada je nieczystość”, a kobietom, które pomagały przy porodzie, kodeks ów odmawiał prawa udziału w misteriach przez dwadzieścia dni, jeśli na świat przyszedł chłopiec, i przez czterdzieści dni, gdy urodziła się dziewczynka. Kobieta po porodzie musiała przejść czas oczyszczenia, który po wydaniu na świat chłopca trwał czterdzieści dni, zaś po urodzeniu dziewczynki trwał aż osiemdziesiąt dni. Zgodnie z postanowieniami synodu w Trewirze w 1227r. kobieta po porodzie musiała „ponownie pogodzić się z Kościołem”. Dopiero wówczas mogła przekroczyć próg świątyni. Jeszcze w drugiej połowie V w. księża wzbraniali się chrzcić umierające kobiety w połogu, jeśli nie minął czas oczyszczenia. Te zaś, które zmarły przed dokonaniem obrzędu pogodzenia z Kościołem nie mogły być pochowane na cmentarzu.