Problem nazywany „niepłodnością halachiczną” wynika z ingerencji praw religijnych w rytm aktywności seksualnej małżeństw – według praw Halacha każda kobieta przez pierwsze 12 dni cyklu menstruacyjnego ma zakaz uprawiania seksu. Restrykcyjne prawo wywodzi się z Tory, w której zapisano, że kobieta nie może współżyć z mężem podczas miesiączki. Z powodu nieczystości kobieta po ustaniu krwawienia musi odbyć okres oczyszczenia i dopiero po rytualnej kąpieli, zwanej mikveh, wolno jej współżyć z partnerem. Zgodnie ze starymi regułami, kobiety przystępowały do mikveh w kilka dni po miesiączce. Jak podaje gazeta Forward, reguły te zostały doprecyzowane w Talmudzie przez rabinów – wedle tamtejszych zapisów kobieta może przystąpić do mikveh 7 dni po ustaniu krwawienia. Przyjęto, że czas trwania miesiączki wynosi 5 dni, co po uwzględnieniu tygodniowego czasu oczyszczania, narzuca kobietom 12 dni seksualnej wstrzemięźliwości podczas cyklu.
U większości kobiet, u których cykle miesiączkowe trwają w przybliżeniu 28 dni owulacja występuje ok. 14 dnia cyklu (na 13-15 dni przed następnym krwawieniem). Problem „bezpłodności halachicznej” pojawia się u kobiet, których cykl menstruacyjny odbiega od przyjętej normy, powodując owulację przed 12 dniem cyklu. W praktyce kobiety te pozbawione są przez regułę religijną możliwości uprawiania seksu w czasie swojej najwyższej płodności, co znacznie utrudnia, lub wręcz uniemożliwia, zajście w ciążę.

Problem „niepłodności halachicznej” nie istniałby, gdyby zapisy Talmudu nie były interpretowane w ścisły sposób, a przynajmniej dostosowane by były do indywidualnego rytmu ciała każdej kobiety. Niestety konserwatywni rabini są z reguły nieustępliwi i niezwykle rzadko pozwalają kobietom na „dostosowanie”  długości czasu oczyszczenia do indywidualnego cyklu miesięcznego. Kobiety zaś nie chcą łamać obowiązujących praw nawet jeśli chęć posiadania potomka jest dla nich bardzo ważna.

Dr. Richard Grazi, zajmujący się od 25 lat leczeniem niepłodności u ortodoksyjnych Żydówek, doskonale wie, iż próba przekonania kobiety by udała się na rytualną kąpiel przed 12 dniem cyklu jest z góry skazana na porażkę.

W przypadku „niepłodności halachicznej” pewnym ratunkiem jest terapia hormonalna, która może opóźnić moment wystąpienia owulacji. Jeśli ten sposób nie przynosi rezultatów, kobietom przepisywane są leki stymulujące rozwój jajeczek. W skrajnych przypadkach przepisywany jest wstrzymujący owulację Lupron, a następnie seria zastrzyków hormonalnych, stymulujących jajniki do wzmożonej produkcji komórek jajowych. Te złożone procedury przesuwają moment owulacji i zwiększają prawdopodobieństwo zapłodnienia.

Gdy wspomniane metody zawiodą pozostaje jedynie sztuczne zapłodnienie, które według wielu rabinów może „wywołać duchową krzywdę u dziecka”. W przypadku inseminacji małżonkowie muszą ominąć kolejne religijne przeszkody. Pewnym medycznym wyzwaniem jest zdobycie ejakulatu ojca, który przez wzgląd na wiarę nie może się masturbować. W celu pobrania nasienia stosuje się podczas stosunku płciowego „kondom medyczny”, ale i tu powstaje problem, gdyż judaizm zakazuje stosowania prezerwatyw. Dlatego też małżonkowie robią w prezerwatywie dziurkę by stosunek odbył się „po bożemu”.

Pewną ciekawostką jest fakt, że wszystkie zabiegi stymulacji owulacji jak i te związane z inseminacją mogą być wykonywane w „okresie nieczystości kobiety”.
Najdziwniejsze jest to, że w pewnym sensie wszystkie metody radzenia sobie z „niepłodnością halachiczną” są „wbrew Bogu” - dlaczego zatem po prostu nie skorzystać z mikveh wcześniej i zaoszczędzić sobie problemów?

Trochę teorii na temat tzw. nieczystości kobiet w judaizmie.

Czym jest mykwa?
Mykwa - ważny element praktyk religijnych ortodoksyjnych Żydów. Mykwa to każdy zbiornik naturalnej wody, tj. rzeka, morze, jezioro, ale często jest to w warunkach stworzonych przez człowieka kobieca rytualna łaźnia zbudowana według ścisłych reguł religijnych i instrukcji rabinów specjalizujących się w halachot odnoszących się do mykwy.

W praktyce mykwa jest basenem wypełnionym odpowiednią ilością naturalnej wody (40 sea to biblijna miara, która może mieć różny przelicznik, w zależności od stopnia ortodoksyjności osoby wykonującej obliczenia). Ważne jest by woda pochodzenia naturalnego trafiła do basenu za sprawą grawitacji. W praktyce najczęściej jest to woda deszczowa, doprowadzana specjalnym systemem instalacji, lub naturalnie wybijające źródło. Rodzaj materiału, z którego wykonana jest mykwa, ale i korek zaślepiający wyjście z „serca mykwy”, są ściśle określone w przepisach religijnych. Restrykcyjne reguły determinują również system filtrowania wody w mykwie.

W Polsce mykwy znajdziemy przy gminach żydowskich w Warszawie, Krakowie, Łodzi i Wrocławiu (stan na koniec 2019 roku).

Rabin Gedalja Olshtein z Jerozolimy, który w Polsce nadzorował budowę kilku mykw, zachwala niezwykłe właściwości tzw. „żywej wody” i twierdzi,