Generalnie żywe istoty, z małymi wyjątkami, zdominowane są imperatywem prokreacji. Jest to jeden z silniejszych instynktów. Wyścig w rozprzestrzenianiu swoich genów zmusza gatunki do różnych strategii. Człowiek nie jest wyjątkiem i ulega pewnym schematom uwarunkowanym przez naturę. Przetrwanie gatunku to główne motto prokreacyjnego wyścigu. Dla organizmów rozmnażających się drogą płciową proces ten zaczyna się na etapie wyboru partnera seksualnego. Tu kłopotliwe może być nie tylko znalezienie odpowiedniego kandydata, co nakłonienie go przyjęcia zalotów. W przypadku ludzi trafienie przez mężczyznę w płodną fazę cyklu menstruacyjnego kobiety nie jest proste, zwłaszcza w przygodnych związkach. Samo zaś wychowanie ludzkiego potomka jest procesem czasochłonnym i kosztownym. W dodatku, aby mieć pewność, że potomek przeżyje i sam założy rodzinę, przekazując geny rodziców dalej, trzeba mu w tym pomóc. To duża inwestycja.

W przyrodzie istnieją dwie strategie rozrodcze zapewniające sukces reprodukcyjny: wydać na świat jak najwięcej potomstwa i mieć nadzieję, że choć część przeżyje, albo mieć mniej dzieci, ale za to skoncentrować swoje wysiłki na tym, żeby osiągnęły dorosłość i rozmnożyły się. W przypadku człowieka strategie seksualne sprowadzają się do pozyskiwania partnerów i tworzenia relacji - dlatego mówi się w odniesieniu do ludzi o strategiach seksualnych: długo- i krótkoterminowej. Obu strategiom przyświeca ten sam cel, ale metody jego osiągnięcia są odmienne.
W ostatnich dekadach antykoncepcja umożliwiła człowiekowi oddzielenie przyjemności płynącej z seksu od jego funkcji prokreacyjnej. Jednak nadal nieświadomie kierujemy się w naszym życiu seksualnym instynktami ukształtowanymi przez tysiące lat ewolucji.

Zależnie od długości trwania związku oraz liczby partnerów seksualnych można mówić o dwóch rodzajach strategii seksualnych człowieka. Strategia krótkoterminowa to znalezienie jak największej liczby partnerów, z którymi wchodzi się w krótkie relacje. Energia i wysiłki koncentrują się na zdobywaniu partnerów, a nie na wychowywaniu potomstwa. Takie zachowanie daje możliwość wydania na świat dużej liczby dzieci, ale nieinwestowanie w nie zmniejsza szanse na osiągnięcie pełnego sukcesu reprodukcyjnego. Strategia długoterminowa polega na pozyskaniu jednego partnera i utrzymaniu z nim dłuższej relacji. Energia i zasoby wydatkowane są w tym przypadku oszczędnie i rozdzielone równomiernie między zdobycie partnera oraz wychowanie potomstwa.
Ponieważ osoba stosująca strategię krótkoterminową skupia się na ilości partnerów, to ich "jakość" jest dla niej kwestią drugorzędną. Innymi słowy wymagania takiej osoby względem partnera seksualnego są mniejsze niż wymagania osoby stosującej strategię długoterminową.
Każdemu człowiekowi można przypisać konkretną strategię seksualną. Jest to jednak zmienne w czasie. Dość często ludzie nie trzymają się jednak jednej strategii, np. często zmieniają partnerów, aż znajdą tego, z którym stworzą stały związek, i tak ze strategi krótkoterminowej przejdą do długoterminowej.