W zupie budzą obrzydzenie, w innych okolicznościach mogą zachwycić lub podniecić: włosy - a raczej to co kojarzy się z futerkiem – czasem niechciane, wstydliwie maskowane i praktycznie nieobecne w przestrzeni publicznej; silnie skojarzone z płcią, poddawane ocenom ilościowym - za dużo, za mało, zbyt męsko, zbyt kobieco, zwierzęco. Delikatny wąsik u chłopaka może napawać go dumą. Ten sam nad wargą kobiety rzadko budzi pozytywne skojarzenia. Jesteśmy kosmaci, a w naszych głowach kłębią się myśli o włosach.
Włosy na wystawie „Under Covered”
Nie tak dawno w Färgfabriken odbyła się wystawa prac Adelle Lutz pod tytułem „Under Covered”. Na projekt złożyły się cztery oddzielne instalacje, w których włosy były nośnikiem przekazu. Widzowie w pierwszej kolejności mogli zobaczyć „Korporacyjnych Adama i Ewę” – dwa manekiny: kobietę i mężczyznę, ubranych w kostiumy w kolorze cielistym. Stroje obydwu manekinów pokryte były na zewnątrz ludzkimi włosami w sposób identyczny do naturalnego owłosienia każdej z płci. 
Druga instalacja to trzy kosmate krzesła o nazwach: blondynka, brunetka, rudowłosa. Trzecim elementem wystawy była seria obrazów zatytułowanych „Rysunki Tornada”, zaś ostatnia instalacja nosząca nazwę „Śpioch” przedstawiała aksamitne łóżka, na których znajdowały się poduszki ozdobione haftami z włosów.
„Włos koło włosa, ścieg obok ściegu, rzeźby i rysunki Adelle Lutz są skrupulatnie wykonane. Pracując na takich polach jak projektowanie ubrań, haft czy sztuka domowa – w dyscyplinach tradycyjnie przypisywanych „sferze kobiecej” – Adelle tworzy sztukę, która jest zarazem elegancka, perwersyjna i bezwstydnie silna. Humor i absurd połączony jest z pięknem i elegancją.” – tak o „Under Covered” napisała Anne Pasternak, która wraz z Janem Åman zainaugurowała wystawę.
Mieszkająca w Nowym Jorku Adelle Lutz dotychczas znana była głównie z projektów kostiumów filmowych i teatralnych. Współpracowała z wieloma reżyserami, zaczynając pracę kostiumografa u Roberta Wilsona. Adelle Lutz pracowała także dla czasopism – jeden z bardziej znanych jej projektów, wykonany dla „Harper’s Magazine”, był próbą odpowiedzi na pytanie: „Jak byśmy sprzedali Chrystusa gdyby przybył do USA na tydzień?”
Komentarze
to się nazywa dziewiczym wąsem lub koprem i ogólnie jest uważane za odrażające i żałosne