Okazało się, że dawno, dawno temu w czasach prehistorycznych ludzkość przekonana była, że mężczyzna nie ma żadnego związku z aktem zapłodnienia. Niepodważalną kwestią był fakt, że  to kobieta wydaje na świat nowe życie. Jednak uważano, że ma ona taką możliwość dzięki kontaktom z siłami natury. Nie kojarzono zupełnie stosunku seksualnego z aktem poczęcia. Upływ czasu od momentu stosunku do momentu narodzin był zbyt duży, aby prehistoryczny człowiek mógł skojarzyć obydwa te zdarzenia. Najważniejsza była więc kobieta jako ta, która wydawała na świat dziecko, a mężczyzna nie odgrywał w tym „spektaklu” żadnej roli. Poczęcie dokonywało się dzięki zapładniającej mocy bogów, sił przyrody lub przodków, których dusze przenikały do ciała kobiety. 
Polinezyjscy Trobiandczycy wierzyli, że dusza dziecka wnika w ciało matki podczas kąpieli w oceanie. W starożytnej Grecji jeszcze w czasach Homera (ok. 800 p.n.e.) istniały teorie , które głosiły, że zapłodnienie odbywa się przy pomocy żywiołów takich jak wiatr czy woda. Pozostałością tych przekonań jest wiara w to, że Matka Boska została zapłodniona przez Ducha Świętego.
Istnieje wiele mitów odnoszących się do  sprawczej mocy kobiecej płodności, które opowiadają o boginiach-matkach, rodzących świat i dających życie pierwszym ludziom. Pierwszy spisany mit o powstaniu świata pochodzący z Sumeru, opowiada o bogini Nammu, która tworzy niebo i ziemię, a z gliny człowieka. W mitologii egipskiej początkiem wszechświata była Izyda - patronka ogniska domowego, z której wszystko wzięło swój początek. Zgodnie z mitem stworzenia Pelazgów na początku Chaosu wyłoniła się naga Eurynome, bogini wszechrzeczy, której taniec zapoczątkował stworzenie. Zdaniem mieszkańców wschodniej Afryki, matką wszystkich ludzi jest dziewica Ekao, która spadła z nieba.