Owe trivium było miejscem będącym we władaniu bogini o trzech obliczach (trivia) – Hekate lub Diany. Hekate przedstawiano jako trójgłową postać, o twarzach skierowanych w trzy strony świata. Niekiedy miała ona sześć ramion. Jej głowy ozdobione były dębowymi liśćmi, a ramiona otoczone wężowymi splotami. Trójwymiarowy aspekt Hekate odzwierciedlał jej władzę nad: niebem, ziemią i światem podziemnym, co z kolei zobrazowane było symbolami półksiężyca, bukietu kwiatów i węża. Posągi Hekate o trzech obliczach ustawiano na rozdrożach tak, by każda twarz bogini patrzyła na inną drogę i chroniła podróżnych przed złymi demonami. Pani życia i śmierci w swej hojności dawała ukojenie i nadzieję kobietom pragnącym potomka. W Galicji panował zwyczaj, że brzuch kobiety, która kilkukrotnie poroniła, trzeba było polać wodą z rzeki – na rozstajach dróg, przy pełni księżyca. Budząca grozę pani nocy i czarów, z wężami we włosach, pochodnią w ręku, otoczona przez wyjące psy – taki wizerunek Hekate przedstawiany jest często w sztuce i mitologii. Przedstawiano ją również jako kobietę siedzącą na tronie, jako trzy złączone plecami niewiasty (młoda dziewczyna, dojrzała kobieta i staruszka). Istniały też posągi, które ukazywały Hekate jako kobietę z głowami psa i konia, lub też psa, lwa i byka.


W mitologii greckiej, bogini ciemności, córka Zeusa i Demeter (inna wersja czyni ją córką tytana Persesa i Asterii). Władała ludzkimi losami, odmawiając lub darując szczęście i pomyślność. Była też boginią pokuty i zemsty za przelaną krew, boginią magii i czarów. Składano jej ofiary z placków, miodu i czarnych psów. Nie był to kult przypominający misteria ku czci innych bóstw, które były publiczną celebracją. Ofiary dla Hekate składano ukradkiem, nocą, pospiesznie zostawiając dary i uciekając. Ofiarę zostawiano dzikim zwierzętom, istotom nocy, towarzyszom bogini.
Hekate to bóstwo o wielu obliczach. Wielokrotnie jej kulty wiązały się z konceptem życia i śmierci, transformacji poprzez śmierć i odrodzenie. Posiadała ona zarówno dobroczynny wpływ na naturę i życie ludzkie, jak i była odpowiedzialna za wszelkie nocne okropności i destrukcyjną magię. Starożytni Grecy modlili się do niej o szczęście, bogactwo i pomyślność. W Atenach miała ołtarzyk przed każdym domem i cieszyła się dużą sympatią miejscowego ludu. Z drugiej strony Grecy czcili Hekate jako boginię śmierci i ciemności. Wierzono, że w nocy pojawia się ona na rozstajnych drogach w otoczeniu psów i duchów. Przybiera wtedy upiorną postać, chodzi po grobach i zwiastuje nieszczęście. Stąd też jednym z jej przydomków był termin Antaia (Spotykająca). Była to Hekate "Trivia", gdyż pojawiała się w miejscu trzech rozchodzących się ścieżek. Podczas swych nocnych wędrówek Hekate była niezwykle niebezpieczna i powszechnie unikano miejsc, w których się pojawiała, gdyż mogła zgubić tych, którzy się na nią natknęli. Lecz swoim adeptom ukazywała właściwą ścieżkę – tę, którą należało wybrać spośród trzech rozchodzących się w różne kierunki – ścieżkę inicjacji, prowadzącą do jej mądrości. Hekate pojawiała się często w opuszczonych miejscach: na szczytach gór, głęboko w lasach. Władała dzikimi zwierzętami. W jej towarzystwie widywano psy, wilki, jelenie, węże. Sama bogini przybierała formę różnych zwierząt, klaczy, wilczycy, suki.
Hekate jako pani podziemi – strzegła bram Hadesu i posłuszny jej był piekielny pies Cerber.
Przede wszystkim jednak Hekate to zwierzchniczka czarownic i bogini mrocznej magii. Magom i czarownicom dawała ona moc nad siłami natury, zdradzała tajemnice ziół magicznych i uczyła jak sporządzać z nich eliksiry. Była panią magii nekromanckiej i funeralnej. Ukazywała ona adeptom ścieżkę poszukiwań prawdy w najciemniejszych i najgłębszych poziomach wyobraźni.
Jej kult był zwalczany przez patriarchalne religie, gdyż często obejmował praktyki, które wydawać się mogły perwersyjne, niebezpieczne – szczególnie ze względu na kult kobiecej seksualności. Jej misteria opierały się na kulcie seksualności w jej dzikim i pierwotnym aspekcie. Hekate jest najbardziej "mroczną" boginią zachodniego panteonu. Jej kult to via sinistra, zgłębianie ciemnej strony egzystencji, pierwotnego charakteru natury ludzkiej i mrocznych instynktów.
Hekate utożsamiano też z Księżycem i często przydzielano jej rolę bogini światła księżycowego. Nazywano ją wtedy Mene, nawiązując do drugiego imienia Selene, bogini Księżyca, ale i świata podziemnego. Jej misteria mogły być też więc związane z żeńskim cyklem płodności, który od wieków łączony był z fazami Księżyca. Przede wszystkim jednak Hekate była boginią chtoniczną. Związana była z królestwem i bramami Hadesu. Jej jeden z atrybutów, pochodnia rozświetla drogę w mrocznych korytarzach i tunelach krainy zmarłych. Hekate była przewodniczką po królestwie śmierci, boginią iluminacji, oświecenia, wyobrażaną czasem jako żywy płomień rozświetlający mrok niewiedzy i niepamięci.

Kiedy trafimy na rozstaj trzech dróg przypomnijmy sobie o Hekate, snującej się po rozdrożach. Niech zatem te mnożące się ścieżki będą dla nas nie ryzykiem zbłądzenia, lecz szansą wyboru i możliwością poznania.