Jej imię pochodzi od celtyckiego „brig”, oznaczającego „wywyższona” lub „wysoka”. „Góra” w języku staroirlandzkim to „bri”, w staroislandzkim „bjarg”,  w staroangielskim „beorh/beorg”, a w starogórnoniemieckim „berg”. Słowiańskie słowo „brzeg”, będące określeniem krawędzi koryta rzeki, niegdyś mogło oznaczać nazwę urwiska, pagórka lub góry. Brigid i wszystkie wariacje jej imienia (Brida, Brygida, Birgitt, Brigitte itp.) są więc związane z górami. Od jej imienia pochodzi angielskie słowo narzeczona (bride).
Niektórzy językoznawcy rozważają nawet pochodzenie jej imienia od sanskryckiego słowa „brihati”, określającego boskość.

Kim była celtycka Brigid?

Miała być córką Dagdhy, przywódcy lub druida ludu Dany. Brigida, jako bogini występowała samotnie, lub pod postacią trójcy w towarzystwie dwóch klaczy (eponimicznych bogiń). Brigida była boginią mądrości, leczenia i rzemiosła. Patronowała sztuce i poezji. Ponieważ celtyccy poeci, filidzi, zaangażowani byli też w przepowiadanie przyszłości, Brigid uważana była jako źródło inspiracji i natchnienie wyroczni. Była patronką wróżów i lekarzy, boginią regeneracji i obfitości, uwielbiana jako ta, która dostarcza bogactw natury dla dobra ludzi. Ściśle wiąże się ją z bydłem hodowlanym i udomowionymi zwierzętami. Była też uzdrowicielką, której moc przejawiała się głównie w płodności kobiet.
Niektóre jej tytuły to:
"Ogień Inspiracji" - patronka poezji
"Ogień Paleniska" - patronka uzdrowicieli, bogini płodności
"Ogień Kuźni"" - patronka kowali, rzemieślników i wojowników

Kim była chrześcijańska Brygida?

Według najwcześniejszej łacińskiej wersji, „Vita Brigitae” Cogitosusa (VII w.) św. Brigida była córką, lub wychowanką druida. Będąc dzieckiem mogła odżywiać się tylko mlekiem od niezwykłej białej krowy z czerwonymi uszami. Według irlandzkiej tradycji zwierzę o takich kolorach miało związek z innym światem. Brigida urodziła się o brzasku (światło, jasność) dokładnie nad progiem domu. Św. Brigida patronująca matkom i płodności zachowała dziewictwo. W obronie czystości wyłupiła sobie oko, by być mniej atrakcyjna dla mężczyzn.
Była niezwykle hojną świętą, rozdawała wszystko co posiadała, także skarby należące do jej ojca. Św. Brigida potrafiła w cudowny sposób rozmnażać mleko swoich krów. Jako uzdrowicielka jest do dziś patronką świętych źródełek.

Kult Brigidy

Celtyckiej Brigidzie poświęcone było święto Imbolc (rzadziej nazywane Oimlec), przypadające na dzień 1 lutego. Nazwa święta (Imbolc, lub Imbolg – irl. „w brzuchu”) nawiązuje do jednego ze zwiastunów wiosny, mianowicie nadchodzących narodzin potomstwa owiec. Początek okresu laktacji owiec, dla którego święto znane jest również pod nazwą Oimelc – „owcze mleko”.
Dzień ten poświęcony jest irlandzkiej bogini Brigid. Wierzono, że przynosi ona wiosnę, światło i uzdrowienie, a także oczyszczenie przez ogień i wodę.

„Brygida jest najpopularniejszą, po świętym Patryku, irlandzką świętą, uznawana obok niego za patronkę Irlandii i szczególną opiekunkę prac na roli. Bardzo liczne są w Irlandii kościoły pod jej wezwaniem. Jest również patronką i opiekunką wyrobów mlecznych, w wigilię jej święta, czyli 31 stycznia wystawiano wg irlandzkiej tradycji chleb i mleko a dom był uprzątnięty i przygotowany jak na przyjęcie gościa. Wierzono bowiem, że Święta odwiedza gospodarstwa domowe. Zaś w spiżarni obok garnców z mlekiem przez cały rok stawiano małe krzyżyki ze słomy, które miały uchronić mleko przed złośliwymi chochlikami spijającymi śmietankę. Przedstawiana jest zwykle w białym zakonnym habicie i czarnym welonie brygidkowskim z płomieniem nad głową oraz świecą w dłoniach (m.in. witraż z XIII-XIV wieku w katedrze w Strasburgu).” 1

Ze względu na chrześcijaństwo obchody Imbolc przeniesiono na 2 lutego i zaadaptowano jako Dzień św. Brygidy. Dłuższe dni i pierwsze oznaki wiosny obchodzi się paląc ogniska i świece. Światło ognia ma symbolizować powrót ciepła i coraz mocniejsze słońce odczuwalne w nadchodzących miesiącach.

W późniejszych latach, kościół zastąpił to święto dniem Candlemas czyli dniem Matki Boskiej Gromnicznej, obchodzonym 2 lutego. Potężny wizerunek Brygidy, przynoszącej światło, odciskał swoje piętno zarówno na chrześcijańskich, jak i pogańskich obrzędach. Przeplatanie się wierzeń i tradycji silnie związało Brigidę z Marią. Jak donoszą średniowieczne źródła, irlandzcy mnisi wierzyli, że Bridda-Brigid jest matką Chrystusa, a w folklorze galicyjskim z XIX i XX wieku przedstawia się ją jako bliską towarzyszkę Marii, jej położną i przybraną matkę Jezusa.
„Słownik mitologii celtyckiej” podaje cenną informację o Brigidzie: „Właściwym jej atrybutem był jednak ogień”. „Boski ogień miał pochodzenie kosmiczne, podobnie jak słońce, którego symbolem jest swastyka, przyjęta później przez św. Brygidę z Kildare i znana do dziś jako „krzyż św. Brygidy”.” 2