Łechtaczka (klitoris, łac. clitoris) jest najbardziej unerwioną częścią ciała człowieka, bardziej niż język czy usta, dwukrotnie bardziej niż prącie.
Zważywszy, iż łechtaczka przebywa głównie w ukryciu, trudno ją zmierzyć. Same kobiety mają z wielkością łechtaczki pewien problem. Zwykle nie wiedzą, jak duża jest jej łechtaczka, lub jakich rozmiarów są typowe łechtaczki, albo czy różnią się one rozmiarem. Mężczyźni nie mają takiego problemu z penisem. Znacznie więcej uwagi poświęcają swoim atrybutom i świetnie znają długość swojego penisa, jak i normy metryczne dotyczące prącia.

Słów kilka o budowie łechtaczki:
Łechtaczka złożona jest z żołędzi, trzonu i głęboko skrytych w ciele odnóg.

Parzyste ciała jamiste łechtaczki (corpora cavernosa clitoridis) które rozpoczynają się jako odnogi łechtaczki (crura clitoridis) przyczepiają się do dolnych gałęzi kości łonowych. Mają średnio długość 4 cm, stanowiąc najdłuższą część ciał jamistych. Następnie obie odnogi biegną przyśrodkowo i w górę. Na tym odcinku pokrywa je mięsień kulszowo-jamisty (musculus ischiocavernosus). Obie odnogi łączą się nieco poniżej i do przodu od spojenia łonowego (symphisis pubica) zbiegają się w mierzący około 2 cm trzon łechtaczki (corpus clitoridis), w którym wyróżnia się część wstępującą (pars ascendens) i część zstępującą (pars descendens), która odpowiada wolnej części prącia. Przejście części wstępującej w zstępującą nazywane genu lub angulus corporis clitoridis. Trzon łechtaczki kończy się wierzchołkiem (apex), który wraz z pokrywającą go cienką skórą tworzy żołądź łechtaczki (glans clitoridis). Trzon łechtaczki łączy się ze spojeniem więzadłem wieszadłowym. Oba ciała jamiste w tej części oddziela niepełna przegroda (septum corporum cavernosum). Każde ciało jamiste jest otoczone błoną białawą (tunica albuginea). Wewnątrz ciał jamistych znajdują się jamki (lacunae), które są rozdzielone niepełnymi beleczkami (trabeculae) zbudowanymi z mięśni gładkich i tkanki łącznej. Pod wpływem bodźców nerwowych ciała jamiste wypełniają się krwią i dochodzi do wzwodu, który jest zróżnicowany osobniczo, ale nigdy nie dochodzi do zniwelowania angulus corporis clitoridis.

Najbardziej widoczną częścią łechtaczki jest jej żołądź (glans), przypominająca sercowatym kształtem miniaturkę męskiej żołędzi, z tą różnicą, że żołądź łechtaczki pozbawiona jest „otworu”.

Wszelkie ujęcia metryczne klitoris, podają długość żołędzi i trzonu, czyli widocznego fragmentu łechtaczki.
Przeciętna łechtaczka dziewczynki, mierzona od podstawy trzonu do szczytu żołędzi, ma długość 4-5 milimetrów. Z wiekiem, w miarę tego jak dziewczynka rośnie, łechtaczka zwiększa swe rozmiary i gwałtowniej rośnie podczas dojrzewania. U dojrzałych kobiet liczy średnio16-20 milimetrów, z których około jednej trzeciej przypada na żołądź, reszta jej to trzon. Jednak takie normatywne podejście do łechtaczki jest wielkim uogólnieniem, tak jak definicja wymiarów i proporcji penisa.

Żołądź łechtaczki to niezwykle unerwiona część ciała, uzbrojona w osiem tysięcy zakończeń nerwowych. To kłębowisko nerwów tłumaczy, dlaczego łechtaczka jest tak wrażliwa na dotyk. Z drugiej strony, szczególne wyczulenie na bodźce, tłumaczy dlaczego łechtaczkę należy traktować czule i dużą delikatnością. To co dla penisa jest przyjemne, dla łechtaczki może być zbyt intensywnym doznaniem, czasem nieprzyjemnym, a niekiedy bolesnym.

W trzonie mieści się względnie mało włókien nerwowych, lecz przenikają go setki drobnych naczyń krwionośnych odpowiadających za erekcję klitoris. W chwili podniecenia wzrost ukrwienia powoduje powiększenie trzonu i wypchnięcia żołędzi łechtaczki wyżej poza jej napletek. W „wzwód” łechtaczki zaangażowane są także dwa fragmenty tkanki zdolnej do erekcji, zwanej opuszką przedsionka waginy, które pompują krew do żołędzi. U podnieconej kobiety przekrwiona łechtaczka jest dwukrotnie większa niż łechtaczka w stanie spoczynku.

Wzwód prącia i erekcja łechtaczki różnią się od siebie. Łechtaczka nigdy nie może być tak twarda jak wzwiedziony penis. Dopiero niedawno odkryto przyczyny tej różnicy. „W 1996 roku zespół włoskich naukowców badających mikroarchitekturę trzonu łechtaczki doniósł, iż wbrew podręcznikom nie ma ona splotu żylnego. U mężczyzn ten ciasny węzeł naczyniowy jest głównym odpływem odprowadzającym krew z prącia; jednakże w stanie pobudzenia mięśnie trzonu prącia chwilowo uciskają na ów splot i krew, która doń napłynęła, nie może odpłynąć, stąd wzwód. Łechtaczka najwyraźniej nie ma odrębnego splotu i nie jest tak silnie unaczyniona. W stanie pobudzenia wykazuje zwiększone krążenie tętnicze, jednakże żylne nie ulega blokadzie, więc narząd ten nie przekształca się w sztywną pałeczkę. (…) Być może właśnie ów subtelny charakter obiegu krwi pozwala łechtaczce rozszerzać się i kurczyć szybko i bez ograniczeń, przynosząc kobiecie błogosławiony dar wielokrotnego szczytowania.”

Cytat zaczerpnięty z "Kobieta - geografia intymna" N. Angier