Ludzie często interpretowali okres menstruacji jako coś złego, jako oznakę niepłodności, co oznaczało, że kobieta nie wywiązuje się ze swej roli biologicznej. Takie argumenty wysuwano nawet wtedy, gdy krew lub krwista wydzielina pojawiała się u kobiety również poza okresem miesiączki. Często menstruację traktowano jako przejaw diabelskich sztuczek.

Jako budząca najgłębsze obawy, miesiączka była tematem zajmującym filozofów i wielkich myślicieli. Sam Arystoteles twierdził, że spojrzenie miesiączkującej kobiety w lustro pozbawia je blasku, może też stępić ostre narzędzia. Według niego wzrok miesiączkującej kobiety miał moc rzucania uroków na ludzi. Uważał również, że gdy miesiączka występuje podczas zaćmienia księżyca, pobudza to do działania najgorsze rodzaje diabłów.
Zaratustra (Zoroaster) mówił wprost, że menstruacja jest dziełem szatana.
Pliniusz uważał, że krew menstruacyjna jest straszną trucizną, pozbawiającą nasiona roślin ich zdolności do kiełkowania, a pies, który dotknie tej krwi staje się szalony.

Południowoamerykańscy Indianie, należący do plemienia Arawak, głodzili swoje kobiety, aby zahamować u nich miesiączkowanie. Uważali bowiem, że krew miesięczna zatruwa resztę społeczności - sądzili, że gdy mężczyzna przejdzie koło miesiączkującej kobiety jego nogi mogą spuchnąć, a gdy będzie stąpał po jej śladach, jego podeszwy mogą uschnąć.
Wśród Hindusów panowało przekonanie, że mężczyzna straci swą siłę, energię i mądrość, gdy zbliży się do miesiączkującej kobiety.
Narody ugro-fińskie nie pozwalały miesiączkującym kobietom spoglądać na niebo, gdzie wg ich wierzeń mieścił się raj.

Przez wieki zmieniały się poglądy wskazujące na przyczynę miesiączkowania. Mustitamus utrzymywał, że Ewa po zjedzeniu zakazanego owocu stała się seksualnie pobudzona i skłoniła Adama do spożycia tego afrodyzjaku. Następstwem miał być pierwszy stosunek płciowy, zaś kolejne pokolenia zostały naznaczone tym występkiem. Karą dla Ewy za grzech pierworodny była właśnie miesiączka i pełne bólu porody.
Starożytni zakonnicy uważali, że miesiączka to symbol grzechu. Leviticus (postać biblijna, Levites, Lewi) twierdził, że podczas miesiączki usuwane są nieczystości znajdujące się we krwi. W północnych rejonach Quinsland wierzono, że menstruacja spowodowana jest pęknięciami wątroby. Dawni mieszkańcy Hawajów mieli prostszą teorię dotyczącą miesiączkowania, uważali oni, że występowanie miesiączek powodują stosunki płciowe. Paracelsus sądził, że miesiączki są formą oczyszczania organizmu.
Pliniusz twierdził, że z krwi miesięcznej powstają dzieci. Nasiona pochodzące od mężczyzn miały według niego działać jak zaczyn (drożdże w cieście) i powodować, że krew miesiączkowa ożywała, przybierając postać człowieka.
Pitagoras utrzymywał, że miesiączki to szumowiny krwi, w których zawarte są różne dolegliwości. Arystoteles uważał, że podczas miesiączek dochodzi do uwolnienia nadmiaru krwi zgromadzonej w organizmie. Jeszcze 1500 lat później Averroës (lub Averrhoës - lekarz hiszpańsko-arabski znany z komentowania prac Arystotelesa), a także Galen wyrażali podobne poglądy.

Po dziś dzień ślady uprzedzeń skłaniają kobiety do wstydu i milczenia. Nie brak też mężczyzn, którzy „odrażający” temat menstruacji wolą traktować jak nieobecny.