Podpaski wielokrotnego użytku

Zanim powszechne stały się podpaski jednorazowe, kobiety zmuszone były przygotowywać je samodzielnie. Zresztą nie stanowiło to odstępstwa od zwyczajów obowiązujących w XIX i na początku XX wieku - kobiety należące do klasy średniej same szyły bieliznę dla siebie. Odbiegała ona jednak swym kształtem od noszonej współcześnie. Majtki najczęściej miały kształt dwóch rur, które wciągało się na nogi. Były one połączone w pasie, lecz otwarte w okolicy krocza, na odcinku od brzucha aż po pośladki. W tamtych czasach kobiety w Europie i Ameryce mogły nabyć szereg praktycznych poradników, w których dokładnie omawiano różne zagadnienia związane z codziennymi obowiązkami domowymi oraz udzielano praktycznych porad dotyczących wszystkich aspektów codziennego życia. Poradniki te cieszyły się dużą popularnością do czasu powszechnego wprowadzenia na rynek wyrobów jednorazowych i nowych technik pakowania, które zrewolucjonizowały życie.

Przez lata w obiegu były podpaski wielokrotnego użytku. Początkowo własnoręcznie wykonywane przez kobiety, z czasem produkowane seryjnie. W wirtualnym Muzeum Menstruacji (www.mum.org) znajduje się najstarszy z istniejących na świecie egzemplarz podpaski wielokrotnego użytku. Prawdopodobnie wyprodukowała ją w XIX wieku znana norweska firma Molnlycke. Do czasu wprowadzenia podpasek jednorazowych, na przełomie XIX i XX wieku (około 1890 roku), podpaski materiałowe były jedynym dostępnym środkiem higienicznym. We Włoszech podpaski wielokrotnego użytku miały wymiary 28 x 61 cm. Przed użyciem składano je na trzy części. Często takie podpaski miały wyhaftowane w rogu inicjały swej właścicielki. Rozmiary dziewiętnastowiecznych podpasek wielokrotnego użytku mogą nieco zaskakiwać, ale gdy porówna się je z rozmiarami pierwszych jednorazowych podpasek firmy Kotex - długich na 56 cm i szerokich na 9 cm - nie powinno to nas dziwić zważywszy na fakt, że często miały one dodatkowo miejsce na materiał wypełniający. Długość pierwszych seryjnie produkowanych podpasek dyktowana była sposobem ich mocowania. W XIX i XX wieku posługiwano się różnymi sposobami mocowania podpasek, tak by nie wypadały i nie przesuwały się. Służyły temu odpowiednio zaprojektowane paski podtrzymujące, do których podczepiano podpaski wielokrotnego użycia a później jednorazowe. Trzeba nadmienić, że paski te nie były czymś niezwykłym, jak może sądzić współczesny czytelnik oswojony z widokiem i reklamami podpasek. Zachowały się katalogi domów towarowych z lat 60-tych, w których przedstawiono różne modele i fasony pasków. Trudno też oprzeć się wrażeniu, że nazwa podpaska pochodzi od tej niegdyś integralnej części zabezpieczenia jakim był pasek mocujący wkład chłonny. Dopiero podpaski nowej generacji z powierzchnią samoprzylepną wyparły z codziennego użytku ten paskowy patent. Niektóre fabryki produkują do dzisiaj nowoczesne pasy do podpasek i podpaski wielokrotnego użycia, należy do nich np. kanadyjska firma Many Moons. Pewną odmianę lub coś pośredniego pomiędzy tradycyjnym zamocowaniem podpasek a mocowaniem za pomocą paska są nadające się do prania flanelowe pokrowce na wymienialne wkłady, zapinane pod kroczem tradycyjnych majtek.